Πάντα και παντού θα υπάρχει ο εξωτερικός παρατηρητής.Σε αυτή την περίπτωση ο εξωτερικός παρατηρητής είμαι εγώ.Φτάνει εκείνη η στιγμή της ημέρας που "χάνομαι" στις σκέψεις μου και "ταξιδεύω το εγώ μου" και όπου και να βρίσκομαι παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου.Η αλήθεια είναι πως μου φαίνονται όλοι τους πολύ παράξενοι και αλλόκοτοι...Όλα ξεκινούν από τον τρόπο που περπατάνε,τον τρόμο που ντύνονται,τον τρόπο που μιλάνε,στον τρόπο που κινούν τα χέρια τους ακόμη και τον τρόπο που ανάβουν το τσιγάρο τους.Κάποιες φορές όμως είναι και αστείοι γιατί τους βλέπεις χωρίς να ακούς τι λένε και ο τρόπος που μιλάνε στον συνόμιλητή τους είναι τόσο παραστατικός που βάζω μόνη μου τα γέλια.Υπάρχουν όμως και κάτι πρόσωπα που χάνεσαι στο βλέμμα τους και σκαλώνεις στο χαμόγελο και τα μάτια τους ίσως γιατί έχουν αυτό το μελαγχολικό βλέμμα που αναρωτιέσαι πως θα γίνει να μπώ στο μυαλό τους και να μάθω τι σκέφτονται...Πράγμα αδύνατο όμως..Τα πιο ωραία πρόσωπα για μένα όμως είναι τα αθώα...Τους ρίχνεις μια ματιά στα φευγαλέα και σε κάνουν να θές να μείνεις σε αυτές τις φάτσες..Δεν είναι άλλες από τα πρόσωπα των μικρών παιδιών που φωτίζουν όλους όσους βρίσκονται γύρω τους.Πρόσωπα γλυκά,χαρούμενα,παιχνιδιάρικα κατσούφικα και παραπονιάρικα μόνο όταν τους πέσει το παγωτό τους.Θα μου άρεσε κάθε φορά που "χάνομαι" να βλέπω τέτοιες φάτσες,από την άλλη όμως δεν θα υπήρχε αυτή η περιέργια που έχω εγώ να καταλαβαίνω και να ψυχολογώ τους ανθρώπους μόνο με μια ματιά...Είναι ένα παιχνίδι που παίζω με τον εαυτό μου δεν ξέρω και δεν θυμάμαι πως προέκυψε αλλά εμένα μ αρέσει ίσως γιατί νιώθω η σκιά του περαστικού,με κουβαλάει μέχρι να έρθει η ώρα να "ξυπνήσω",να φύγω από τον δικό μου κόσμο και να επιστρέψω στον αληθινό όσο και αν δεν το θέλω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου