Η ώρα 15:00 το μεσημέρι,κάθομαι μόνη μου στην παραλία και χαζεύω την θάλασσα.Ένα ελαφρύ κύμα σκάει στην ακτή και γω ταξιδεύω ή μάλλον η θάλασσα ταξιδεύει εμένα.Πόσο όμορφη και ταυτόχρονα τρομακτική γιατί στο βάθος της κυριαρχεί αυτό το μπλέ σκούρο χρώμα που δεν σε αφήνει να δεις την ομορφιά της.Είσαι στη μέση του πουθένα και σιγά σιγά βυθίζεσαι,τριγύρω δεν υπάρχει τίποτα δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά για να ανέβεις στην επιφάνεια.Τελικά ανεβαίνεις και συνειδητοποιείς πως βρήσκεσαι μόνος δεν είναι κανείς δίπλα σου να σε βοηθήσει.Παλεύεις να φτάσεις στην ακτή και πρέπει να το κάνεις,αν όχι θα βυθιστείς και πάλι στο χάος.Τα καταφέρνεις κοντεύεις στην ακτή και διακρίνεις μια φιγούρα ανθρώπου,προσπαθείς να φωνάξεις για βοήθεια κολυμπάς όσο πιο γρήγορα μπορείς για να τον φτάσεις,εκεί που νομίζεις πως τον έχεις φτάσει αρχίζει να απομακρύνεται και φεύγει χωρίς να ρίξει καμια μάτια πίσω του και εκεί που απογοητεύεσαι συνειδητοποιείς πως έχεις φτάσει στην ακτή σώος.Η φιγούρα αυτή που επιλέγω για την δική μου μίκρη αυτή ιστορία είναι ο ίδιος σου εαυτός.Ήρθε η ώρα να πάρω το βλέμμα μου από την θάλασσα όσο δύσκολο και αν είναι,καλό μεσημέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου