Δυο "κλικ" πάνω-κάτω

"Κλικ" και ανάβεις το φως!πόσο όμορφα και ήρεμα όλα όταν τα βλέπεις.Ξέρεις τι βλέπεις μπορείς να ξεχωρίσεις πρόσωπα από πράγματα.Να συνειδητοποιήσεις που βρήσκεσαι και με ποιόν.Είναι και εκείνες οι  φορές που το να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι,σε τρομάζει.Καληνύχτα!"κλικ"ήρθε η ώρα πάλι για τις μαντέψιες και τις υποθέσεις..Μαύρο σκοτάδι,φως να διαπερνά από πουθενά.Είσαι μόνος!μονό κρεβάτι για σενα και το εγώ σου..Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα σίγουρο..Είσαι μόνος ή απλά νομίζεις πως είσαι μόνος;Όλοι το έχουμε νοιώσει και είμαι σίγουρη γι'αυτό..Τριγύρω κενό,δεν αρχίζει και δεν τελειώνει τίποτα δεν υπάρχουν όρια...ακούς φωνές ή νομίζεις;ακούς βήματα ή νομίζεις;Ακούς;Πιο έντονα συναίσθηματα στο σκοτάδι..Υπάρχει βέβαια και εκείνη η περίπτωση που θες τόσο πολύ το σκοτάδι,θες τόσο πολύ να μην ξαναδείς και να ξανακούσεις κανέναν,θες απλά να είσαι μόνος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και απλά να κοιτάζεις τριγύρω και να βυθίζεσαι ακόμη πιο πολύ στις σκέψεις σου.Να κοιτάζεις το "τίποτα".Σκοτάδι και φως, ένα on/off και όλα ξεκινούν ή αντίστοιχα τελειώνουν. 

Μια κλοτσιά και πάμε πάλι

Πιστεύοντας λιγότερο στην τύχη και περισσότερο σε συγκυρίες δέχομαι πως κάποια πράγματα απλά έρχονται χωρίς απαραίτητα να τα επιδιώκουμε ούτε καν να τα επιζητούμε. Εκεί μετράμε και ζυγίζουμε διαόλους και στοιχειά μέσα μας για να τεστάρουμε και λίγο-πολύ που μπορούμε να φτάσουμε. Αλήθεια όμως πόσο από τον εαυτό μας θυσιάζουμε κάθε φορά χωρίς να μας εγγυηθεί κανένας τίποτα για όλα όσα θα έρθουν, δίνοντας απλά μία κλοτσιά και πάμε πάλι απ την αρχή; Και βασικά πόσο από τον εαυτό μας θα έχει απομείνει στο ενδεχόμενο μιας ακόμα κλοτσιάς.