Πολλές σκόρπιες σκέψεις που προσπαθώ κάθε μέρα να τις απότυπώσω στο χαρτί.Πολλές φορές είναι δύσκολο να γράψω ότι σκέφτομαι.Γιατί ξέρω πως ίσως κάποιοι με κρίνουν.Η αλήθεια είναι πως δεν με νοιάζει και πολύ,γιατί το επάγγελμα του δημοσιογράφου που επέλεξα να ακολουθήσω απετεί να εκφράζω ελεύθερα τη γνώμη μου και να λέω πάντα την αλήθεια.Για να μη χρονοτριβώ θα μπώ κατεθείαν στο θέμα για το οποίο ξεκίνησα να γράφω.Ξέρεις ο τίτλος που επέλεξα για το κείμενο μου πιστέυω πως αντιπροσωπεύει τις μέρες στις οποίες ζούμε.Βλέπω κάθε μέρα ανθρώπους να περνάνε γύρω μου και αναρωτιέμαι έχουν έστω και λίγη ανθρωπιά μέσα τους;Αν μου συμβεί κάτι αυτή τη στίγμή που περπατάω θα υπάρξει κάποιος από όλους αυτόυς να με βοηθήσει;Νομίζω πως όλοι θα τρέξουν να κανουν live στο instagram να έχουν την αποκλειστικότητα πως ήταν μπροστά σε ένα συμβάν.Η αλήθεια είναι πως αυτό το κείμενο το εμπνέυστηκα από το τραγούδι του Moby,Are you lost in the world like me κάντε ενα κλικ και δείτε το βίντεοκλιπ θα καταλάβετε πολλά.Καλός ή κακός τα social media μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας και κατά τη γνώμη μου οι άνθρωποι έχουν γίνει υποχείριά του κινητού.Βλέπεις τους ενδιαφέρει περισσότερο να δείξουν τα ρουχα τους,τα μαλλία τους και το καινούργιο τους κινητό.Θέλουν να δείχνουν πως διασκεδάζουν βγάζοντας πολλές φωτογραφίες και βιντεο.Και μετά τι;Θα γυρίσουν σπίτι τους και απλά θα τρέξουν να δουν πόσα likes και σχόλια μάζεψαν.Λίγοι είναι αυτοί που περνούν καλά,γυρίζουν σπίτι και σκέφτονται τις πλάκες,τα γέλια και τις καφρίλες που έκαναν.Ή μαλλον να το πω σωστά λίγοι είναι οι αυθεντικοί.Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη γι'αυτό το θέμα αλλά δεν είναι του γούστου μου να γίνομαι κουραστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου